Scenariusze użytkownika to historie, które twoja personas p0o działaj. Zasadniczo, scenariusze użytkownika są ćwiczeniami myślowymi (chociaż reprezentowane wizualnie), w których można przewidzieć, w jaki sposób określone typy użytkowników - reprezentowane przez twoją personę - będą wchodzić w interakcję z witryną w danej sytuacji, aby osiągnąć dany cel.
Scenariusze użytkowników pozwalają zrozumieć, czego będą szukać Twoi przyszli użytkownicy podczas próby wykonania zadań w Twojej witrynie. Nawet jeśli twoja osoba "zawiedzie" w zadaniu, przynajmniej masz teraz wizualną reprezentację swojego problemu i możesz wrócić i łatwo ją rozwiązać. Scenariusze użytkownika pozwalają przetestować strukturę witryny przed jej pełnym rozwinięciem i wyizolować problemy, zanim staną się problemami.
Pierwszą rzeczą, którą będziesz chciał stworzyć w scenariuszu użytkownika, jest realistyczny cel dla osoby korzystającej z Twojej witryny. Gdy masz cel (lub zadanie), reszta jest logiczną zagadką: wiedząc, co robisz o swojej osobowości, jak będą się zachowywać w Twojej witrynie, krok po kroku? To tutaj przydaje się bardzo szczegółowa i przemyślana persona.
Mówimy o scenariuszu użytkownika w jego najbardziej podstawowej formie, ale jeśli interesują Cię bardziej zaawansowane koncepcje, zobacz to usability.gov post o scenariuszach użytkownika.
Po zintegrowaniu personas scenariusz użytkownika podświetli szczegóły dotyczące sposobu interpretacji, doświadczenia i użycia systemu. Ben Hunt, twórca Web Design From Scratch, uważa, że scenariusze dodają elastyczności personas wypełniając "dlaczego" za "who". Tworząc scenariusze użytkownika, zaleca wzięcie pod uwagę następujących czynników:
Aby wprowadzić pracę zespołową w ten proces, możesz także śledzić tę współpracę 13-krokowy przewodnik po tworzeniu scenariuszy użytkownika .
LUX, międzynarodowa agencja artystyczna z siedzibą w Londynie, przeprowadziła doskonałą próbę scenariusza użytkownika na swoją stronę internetową . Głównym celem strony LUX jest zapewnienie codziennym użytkownikom dostępu do różnych rodzajów sztuki wideo (choć zapewniają one również wsparcie rozwojowe dla artystów zajmujących się ruchomymi obrazami).
Na przykład persona, Harriet, organizator lokalnych wydarzeń artystycznych, ma problem: musi znaleźć świetny film na grudniowe wydarzenie. Wchodząc w swoją psychikę, Harriet specjalnie szuka filmu o tematyce zimowej. Jej motywacją może być to, że musi przyciągnąć większą niż przeciętna frekwencję, aby odrobić niedociągnięcia na ostatnim pokazie.
Harriet zaczyna się na stronie głównej i szybko przeprowadza wyszukiwanie. Spędza trochę czasu na wyszukiwaniu i przeglądaniu, ogląda klipy tu i tam, a na koniec zajmuje się filmem, który ją interesuje. Przeczyta kilka szczegółów na temat filmu, w tym recenzje od LUX i innych poszukiwaczy, a także zakładki do artysty na późniejsze pokazy. W końcu wkłada film do koszyka i wynajmuje artystę podczas kasy. Harriet z powodzeniem ukończyła swój cel - znalazła zimowy film na grudniową imprezę.
Jak widać, scenariusz użytkownika wskazuje na jej motywacje i procesy myślowe.
Wspaniały scenariusz ze scenariuszami użytkownika wie, które aspekty należy uszeregować pod względem ważności, a które są mniej ważne. Przeprojektowanie interfejsu użytkownika w odpowiedzi na scenariusze użytkownika wymaga wiedzy o tym, co należy najpierw naprawić.
Jeff Sauro, założyciel Measuring Usability LLC, wyjaśnia, jak poradzić sobie z zastraszającym stosem zadań stojących przed każdym projektantem. Jego podejście jest nowatorskie, ale skuteczne: niech użytkownicy ustalą dla ciebie priorytet zadań, pomysł pierwotnie zaproponowany przez Gerry'ego McGovern'a w jego książce Długa Szyja Nieznajomego .
To podstawowy aspekt: nie tylko wiesz, jakie powinny być Twoje najważniejsze priorytety, ale masz je sprawdzone przez użytkowników. Sauro wyjaśnia w innym artykule jak ta organizacja problemów z długą szyją pokrywa się z zasadą Pareto.
Zasada Pareto, znana również jako zasada 80-20, została pierwotnie zaproponowana w 1906 r. Przez włoskiego ekonomistę Vilfredo Pareto, który zauważył, że 80% majątku i ziemi stanowiło 20% ludności.
Co ciekawe, to nie tylko bogactwo kraju opiera się na tej zasadzie. Microsoft zauważył, że poprzez naprawienie 20% najczęściej zgłaszanych błędów, 80% błędy i awarie zostaną wyeliminowane . Dla Ciebie oznacza to, że najpierw zajmując się najważniejszymi zadaniami na wykresie z długą szyją, natychmiast zajmiesz się większością problemów.
Ale nie ma jednego sposobu na nadanie priorytetu twoim zadaniom, a metodę McGoverna można zastąpić lub uzupełnić kilkoma alternatywami, w tym Metoda Kano , metoda QFD , i diagramy przyczynowo-skutkowe .
Nie oszukuj się, że dla udanego interfejsu użytkownika potrzebujesz tylko osobistych scenariuszy i scenariuszy użytkownika; w rzeczywistości to dopiero początek. W wielkim schemacie rzeczy, zrozumienie tych elementów jest zaledwie krokiem 0, a prawdziwa praca jest przed wami. Dlaczego więc kładziemy tak duży nacisk na ten etap przed meczem? Ponieważ startowanie na prawą stopę ułatwi całą podróż. Jeśli nie wiesz , do kogo tworzysz swój interfejs sieciowy i co z nim zrobią, to tak naprawdę nie ma to znaczenia.
Przedstawiony obraz, obraz procesu projektowania sieci przez Shutterstock.